Nadzieja umiera ostatnia

Tytuł posta niezbyt optymistyczny, idealnie odwzorowuje mój stan psychicznych (i wszystkich w domu, moich przyjaciół i weterynarza), jednak niestety tracimy nadzieję. Z psem jest jeszcze gorzej niż przed pierwszą wizytą u lekarza weterynarii. Toteż uszkodzony błędni odpada, gdyby to on był głównym winowajcą, pies po tak długim czasie wracałby do normalnego stanu. Dzisiaj (jak i dwa dni temu) padły podejrzenia nawet przez weterynarza, że pies może mieć nowotwór lub uszkodzony pień mózgowy. W przyszłym tygodniu postaramy się o tomografię na SGGW w Warszawie. Dzisiaj wraz z mamą po poważnej rozmowie i dość dojrzałej wymianie argumentów, razem doszłyśmy do wniosku, że jeżeli pies faktycznie będzie miał raka to... jedynym rozsądnym wyjściem okaże się eutanazja. Jestem bezradna, to dzieje się tak szybko, w każdej chwili mogę stracić mojego najdroższego psa.
Nie chodzi tutaj o sam bardzo wysoki koszt operacji, aczkolwiek o  możliwe powikłania podczas operacji, jak i po. Szanti jest psem bardzo aktywnym, dla niej paraliż kończyn byłby po prostu wyrokiem, czymś co pozbawiłoby ją wszystkiego- ruchu. Jak rozmawiałam z weterynarzem często po tych operacjach zdarza się tak, że pies ślepnie, ma padaczkę i inne nieprzyjemne rzeczy. Duże ryzyko będzie również występowało podczas tomografii, co jeżeli pies będzie miał uczulenie na kontrast? Dzisiaj słyszałam o jednym przypadku, gdzie pies był uczulony na kontrast i zdechł. Nie dałabym rady znieść jej cierpienia, kiedy to by były później jakieś komplikacje. To zbyt trudne dla mnie. Jutro wybieramy się do kolejnego weterynarza, głównie w tym celu, aby dowiedzieć się co to może być.

Najgorsze jest to, że wszystko zaczęło dziać się tak nagle, z taką zawrotną szybkością, że za tym szczerze mówiąc nie nadążałam (wynik stresu). Dopiero dzisiaj dopuściłam do siebie te myśli, że jest bardzo źle i nie zapowiada się lepiej. Oby nie było wszystko stracone...